Minime vero istorum quidem, inquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit.
Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.
Hos contra singulos dici est melius.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem
bonorum et malorum.

Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi
valde pertinax fueris, concedas necesse est.

Haeret in salebra.: Nunc de hominis summo bono quaeritur;
Numquam facies.: Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
An eiusdem modi?: Quare ad ea primum, si videtur;
Sed videbimus.: Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.
Facete M.: His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Duo Reges: constructio interrete. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.