Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Duo Reges: constructio interrete. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Omnia peccata paria dicitis. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Utram tandem linguam nescio? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? At hoc in eo M. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Quid vero?: Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.
Quid Zeno?: Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.
Idem adhuc;: In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
Itaque fecimus.: Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
Videsne, ut haec concinant?: Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Scrupulum, inquam, abeunti;: Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;
Paria sunt igitur.: Hoc tu nunc in illo probas.

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata
spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul
atque arripuit, interficit.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; In schola desinis. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.

Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.
Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.
Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo.

Quoniam enim natura suis omnibus expleri partibus vult, hunc statum corporis per se ipsum expetit, qui est maxime e natura, quae tota perturbatur, si aut aegrum corpus est aut dolet aut, caret viribus.