At iam decimum annum in spelunca iacet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sit enim idem caecus, debilis. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quod cum dixissent, ille contra. Duo Reges: constructio interrete. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt.
Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?
Sedulo, inquam, faciam.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Tenent mordicus.: Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Bork: Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
Restatis igitur vos;: De quibus cupio scire quid sentias.
Bork: Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.
Ille incendat?: Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
Bork: Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

An eiusdem modi?
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Itaque omnis honos, omnis admiratio, omne studium ad
virtutem et ad eas actiones, quae virtuti sunt consentaneae,
refertur, eaque omnia, quae aut ita in animis sunt aut ita
geruntur, uno nomine honesta dicuntur.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Sunt autem quidam Epicurei timidiores paulo contra vestra convicia, sed tamen satis acuti, qui verentur ne, si amicitiam propter nostram voluptatem expetendam putemus, tota amicitia quasi claudicare videatur.