Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quippe: habes enim a rhetoribus;

Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Ita prorsus, inquam;: Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;
Quonam, inquit, modo?: Eam stabilem appellas.
Scrupulum, inquam, abeunti;: Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Idem adhuc;: Recte dicis;

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?
Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.
Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos
quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt.

Non semper, inquam;

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.
Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Duo Reges: constructio interrete. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Id est enim, de quo quaerimus. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.